New Year, Old Worries, Same Same

Dahil lumaki ako sa panahong ABS-CBN at GMA lang ang katuwang ng aking mga magulang sa paghubog ng aking katinuan [at kahibangan], aking ding malamang nakuha ang nakagawiang Holiday features sa kanilang mga programa.

set...1...2...3....ACTION!


dahil na rin sa paniniwala kong makakaya kong gawin ang mga takdang aralin sa halos tatlong linggong bakasyon kung kaya't [ok, it's my favorite word now] I procrastinated! wala akong kapita-pitagang nagawa sa mga linggong nagdaan. dinala ko pa man din ang aking mga abubot, mga libro at papel, umaasa na sana ay hihilain ng mga ito akong buklatin sila at pag-aralan. Ngunit hindi, hindi ako pinayagan ng aking laptop ng gawin ang aking mga responsibilidad bilang estudyante ng Unibersidad ng Pilipinas

Laptop.. ang pinakamalaking balakid sa aking inaasam-asam na matinong buhay estudyante. Ni hindi ko magawang hindi ito buksan kahit isang araw man lang. Ginagawa ko na itong music player, dvd player, diary notebook, downloader, gah! pati panguha ng pictures at pagbabasa ng mga piniratang libro!

libro. sa totoo lang, apat na libro lang naman ang paulit-ulit kong basahin...ang Twilight series. Para sa akin, hindi talaga ito ang pinakapaborito kong libro, hindi ito ang pinaka-magnificent na kwento, hindi ito ang pinaka-orihinal, hindi rin pinaka-nakakaantig. Wala ito sa magic ng Harry Potter, sa romantic comedy ng Pride and Prejudice, nguni't hindi ko pa rin matanto kung ano nga ba ang talagang nakapanghihila sa akin para ulit-ulitin ito [ count: 14 times since sembreak]. marahil ay sa characters nito, dahil lahat sila ay lovable for me, at ang pagiging direct ng kwento. walang overwhelming words, ideas, and concepts. the whole story is not [totally] original, but the manner in which it was written made it so for me.

commercial....

..pinagbigyan muli ako ng aking mother-dear sa isang boteng Vodka: Mudshake. hindi ko talaga maatim kung bakit ayaw nilang buksan ang white or red wine.
..ito ang hindi ko rin maintindihan, laging 5-10 minutes ahead ang pagpapaputok namin ng lusis at ng fountain [angtanging paputoks na binibili namin.]
..hindi ko rin magets kung talagang masaya ba talaga ang mga tao rito sa pagdating ng new year o iniisip nilang dapat sila ay maging masaya dahil new year. [hindi ba dapat, genuine ung feeling?] mukha kasing on-and-off ang nangyayari, bukas,naka off na, as in wala na... gets???
..Scripted. dapat spontaneous ang celebration di ba? bakit parang choreographed???

on air in...5...4...3...2...1

tapos na ang putukan, buo pa ba ang kamay ko?

siyempre naman, hindi naman ako humawak ng paputok ngaun eh.

hindi ko maarok [tama ba] kung bakit andaming ginagawang ekek ang aking nanay pagdating ng New Year. ajan ang luto luto ng mga pagkaing hindi nawawala pagdating ng handaan--spageti at salad. isama na rin ang goto. ajan rin ang 12 fruits at ang keso de bola at ham na talagang hindi ginalaw. ang Coke at ang Dunkin donuts [actually, pag ako pinapili, kukunin ko Mister Donut]. Ajan rin ang pagbubukas ng lahat ng ilaw at ng pintuan. over the years, dumarami pa ang mga add-ons sa traditional Lavarias New Year. this year, insenso.

waw.pare.bigat. napataas kilay ko nang makita ko ung lutuan na umuusok. akala ko nga katol ung nilagay dun eh, iyon pala, insenso. naku, pinipilit talaga ng nanay ko ang Chinese thingies...

upnext! ang totoong isyu sa totoong segment ng joketime na artikulo. [break]

Dahil sa hindi ako nakapag-unli sa panahon ng holidays kung kayat dito ko na lang idadaan ang aking mga pagbati...
...ang 2008, dahil na rin sa dito ang aking pagtatapos bilang hiskul, ay naging panahon ng pagmove-on at hiwalayan, ng magkakaibigan, ng mga may hidwaan. pinatibay tayo at pinarealize sa atin ang halaga ng ating mga kaibigan sa atin....
...Ngunit, naging panahon din ito ng pagkilala sa mga bagong karakter sa ating storya. sa pagpasok natin sa ating mga bagong buhay bilang mga kolehiyala at kolehiyolo, nakikilala natin ang mga bagong kaibigan at kakasamahin sa panibagong tatahaking mga balakid.
...at sa pagpasok ng 2009,
lets continue life, live it the way we want it, the way we ought to be.
live to no one's expectations but yours
and live for no reason but to live.
...lets continue making new friends... strenghthen the old ones, furbishe everything with moments.
...so lahat, Happy New Year, Happy New Day....
i mis u mudras and sdf! [ok feeling ata ako dun, wtv!]!

--isang mensahe mula sa inyong blogger, AlyssaKatrinaLavarias

set in 3..2..1...
[cue: Dario Marianelli's Dawn...]

ito na marahil ang pinakamatagal kong ginawang entry, hindi dahil nahihikahos ako sa salita, kundi dahil hindi ako totally focused sa ginagawa ko.

sa mga segundong ito, tatlong oras, matapos kung isulat ang pamagat, ay hindi ko na talaga maisip ang eksaktong topic na aking sanang sasabihin. Mapapansin din ang pabagu-bagong moda ng 'pananalita' ko rito.

Dahil sa aking [faulty] pananaw, ang new year ay ginawa lamang bilang palatandaan o marker ng gradual na paglipas ng oras. inadornohan lamang ito ng kung anu anong klase ng pagsalubong at paggunita. ang oras dapat ay continuous at hindi segmented. pero dahil sa mga tradisyon ng tao, ang pagsapit ng bagong taon ay nangangahulugan ng bagong buhay, bagong pag-asa, bagong pagkakataon upang gawin ang mga dapat gawin.


ang hindi nila alam [ o napagtatanto] ordinaryong araw lang ito, nguni't lahat ng palamuting iginawad sa unang araw ng enero ay maaari nating gawin o sa kahit na anong araw sa buong taon.

New Year, Old Worries, Same Same...
Dahil i refuse to celebrate New Year, [refuse as in hindi ko i treat as a special day] malamang ay wala ring special na mangyayari sa buong taon. [joke lang] ang ibig kong sabihin, hindi ko iiwan sa mundo ni 2008 ang mga worries, hinanakit, responsibilidad, at mga pangarap. hindi ako magsisimula ng bagong buhay sa mundo ni 2009. wala akong gagawing flashback at evaluation ko sa nakaraan, hindi rin ako gagawa ng New Year's resolution, hindi ako gagawa ng bagong goals...

dahil lahat ng gagawin ko sa taong ito ay pagpapatuloy lamang ng aking sinimulan sa mga nagdaan panahon. i'd let my worries live with me hanggang sa sila'y mawala ng kusa, hanggang magkaroon ako ng rason upang hindi na mag-alala. hindi rin naman magiging patas sa aking sarili kung kakalimutan ko ang mga hinanakit na aking tinamo sa nakalipas nang hindi man lamang sila nareresolba at nabigyang hustisya [what i mean is, majustify kung dapat pa ba akong magtampo o hindi na]. hindi ko babaguhin ang perception ko sa mundo dahil lamang sa nagpalit na ng taon. dahil ang oras ay patuloy lamang sa pag-inog. walang katapusan, walang segmento. dadalhin ko sa 2009 ang lahat dahil naniniwala ako na lahat ng aking gagawin ay makakatagpo ng kanilang sariling New Year o turning point. ang worries ay magnunewyear kapag wala na akong dahilang mag-alala sa parehas na bagay, ang hinanakit ay kung hindi na ako nasasaktan, ang goals ay kung nakamit ko na iyon kahit hindi sa enero-uno....

wala akong dahilang magnewyear, may dahilan ako para sa new day, sa new hour, sa new minute. pwede akong magpapaputok sa ngayon at sabihing Happy New Day! o Happy New Second. itutuloy ko ang aking sinimulan, nguni't pipilitin kong mag bagong buhay sa bawat bagong segundo....